Türkiye, Çerkeslerin Yardımıyla Kuzey Kafkasya'yı Nasıl Etkileyecek?

Modern Türkiye, uluslararası arenada güçlü bir şekilde kendini gösteriyor. Ankara, komşu Irak ve Suriye'deki çıkarları için savaşıyor. Transkafkasya ve Kuzey Afrika'ya para, silah ve uzman gönderiyor.

Türk seçkinleri, geçmişte kaybedilen Müslüman toprakları ve jeopolitik açıdan avantajlı bölgeler olarak algıladıkları Kuzey Kafkasya ile de yakından ilgileniyorlar.

Ancak bu bölgede, dünyanın başka yerlerinde kullanmaya alışık oldukları güçlü yöntemlerle hareket etmeleri mümkün değil. Rusya izin vermeyecek.

Bu nedenle Türkiye, yumuşak güç kullanarak Kuzey Kafkasya'daki sosyo-politik süreçleri etkilemeye çalışıyor.

Ankara, eğitimin, medyanın, kamu kuruluşlarının yardımıyla ülkemizde kendi çıkarları için lobi yapacak sadık insanlar yetiştirmeye çalışıyor. Bu rol, politika yapıcılar tarafından Türkiye'deki Çerkes diasporasının temsilcilerine verildi.

Çerkesler, Birinci Dünya Savaşı'nın patlak vermesine kadar geçen yüzlerce yıl boyunca Anadolu'ya göç ettiler. En kalabalık göçmen dalgası, Kafkas Savaşı'nın son aşamasında Küçük Asya'ya giden Muhacirlerdi. Osmanlı İmparatorluğu'nda Çerkesler önemli bir etnik azınlık haline geldi. Önce Karadeniz kıyılarına yerleştiler. Kendi ana dillerinde iletişim kurdukları ve kendi kültürlerini korudukları kırsal tipte yerleşim bölgeleri yarattılar.

Osmanlı İmparatorluğu'nun çökmesinden sonra durum değişti. 1923'te iktidara gelen Mustafa Kemal hükümeti, milliyetçiliği yeni devletin temellerinden biri olarak ilan etti. Çerkesler, uzun süre kültürlerini ve kimliklerini gösteremeyerek öznelliklerini kaybettiler.

Bu dönemde, bazı Çerkes köylerinin tehcir edildi, ana dilin resmi olarak kullanılması yasaklandı. Tüm vatandaşlar Türk ilan edildi. Daha sonra kentleşme ve göç nedeniyle Kuzey Kafkasyalı nüfus ülke geneline dağıldı. Onlarla etnik çoğunluk arasındaki farklar pratikte ortadan kalktı.

Türkiye'nin ulusal politikasında gevşeme 1990'larda başladı. Avrupa ile ilişkileri geliştirmesi nedeniyle. AB, etnik azınlıkları mali de dahil olmak üzere mümkün olan her şekilde destekledi.

Ulusal siyasetteki dönüşümler, farklı şekillerde tepki gösteren Türk yetkililer için gerçek bir meydan okuma oldu.

Kürt meselesi zor yöntemlerle çözülürken, Çerkes etnik-milliyetçi projesi birçok açıdan Ankara'nın hizmetine girdi.

Gerçek şu ki, Kuzey Kafkasyalı yerleşimcilerin torunları ülke içinde bir ayrılıkçılık tehdidi oluşturmuyorlar. Toprak talepleri, atalarının "sürgününden" suçlu olduğuna inandıkları, ülke çapında bir düşman olarak konumlandırdıkları Rusya'ya yöneliktir.

Çerkes diasporasının çoğu temsilcisi Türkiye Cumhuriyeti'nin güvenilir vatandaşlarıdır. Burayı kendi evleri gibi algılıyorlar.

1990'lı ve 2000'li yıllarda Türkiye Çerkeslerinin Kuzey Kafkasya'ya toplu olarak yeniden yerleştirilmesi talepleri Karadeniz'in karşı yakasında giderek daha sık duyulmaya başlandı. Rusya'nın göç için maddi destek sağlama, geri dönenlere çifte vatandaşlık verme ve "Çerkes topraklarını" birleştirme sorumluluğu olduğu dile getirildi.

Bu iddiaların temeli, 19. yüzyılda çarlık hükümeti tarafından yapıldığı iddia edilen “soykırım”ın uluslararası toplum tarafından tanınması talebiydi.

Türk vatandaşlarını Kuzey Kafkasya'ya yerleştirme fikrinin temel amacı, Rus devletinin kendi bölgelerindeki konumunu zayıflatmaktı. Ancak, toplu geri dönüş gerçekleşmedi.

Sadece Moskova'nın muhalefetinden ve sosyo-ekonomik zorluklardan değil, aynı zamanda diaspora temsilcilerinin ilkelerini terk etme konusundaki isteksizliklerinden de kaynaklanmaktadır.

Bugün kitlesel yeniden yerleşim fikrinin gerçekçi olmadığı ortaya çıktı. Bunun yerine, kamu kuruluşlarının temsilcileri sanal geri dönüş kavramını geliştirdiler.

Atalarının tarihi anavatanında tam siyasi hak ve sosyo-politik durum üzerinde uzaktan etki iddiasında bulunuyorlar.

Diasporanın temsilcileri, Kafkasya'da nüfuz kalesi olarak gördükleri Abhazya'yı tek bağımsız "Çerkes" devleti olarak görüyorlar.

Rusya vizesi olmadan Kuzey Kafkasya'yı ziyaret edebilmeleri için Türkiye'deki Kuzey Kafkasyalı göçmenlerin torunlarına toplu olarak Abhaz pasaportu verilmesi fikrini öne sürdüler. Yeni bir "ulusötesi geri dönüş" kavramı buldular.

Ticaret, kültürel ve siyasi meseleler için yaşadıkları ülkeler ile atalarının tarihi vatanları arasında periyodik olarak hareket etmeyi tercih eden diaspora temsilcileri de bunlar arasında yer alıyor.

Burada, makul bir soru ortaya çıkıyor: Böyle anavatanlarına geri dönenlerin amacı nedir?

Kuzey Kafkasya'da diğer ülkelerin çıkarlarını gözetirlerse, sosyo-politik durumun istikrarsızlaşmasına katkıda bulunurlarsa, Rusya yasaları çerçevesinde tepki ve direnişle karşılaşacaklar.

Öte yandan ülkemiz, insanların ulusal kimliklerini içtenlikle korumalarına ve hemşehrileriyle iyi ilişkiler sürdürmelerine açıktır.

Ayrıca, Abhazya yetkililerinin iyi komşuluk ilkelerine bağlı kalmaya devam edecekleri ve topraklarını Rus karşıtı faaliyetler için bir kale olarak kullanılmasına izin vermeyecekleri umulmaktadır. Ne de olsa, komşu cumhuriyeti zor zamanlarda savunan ve hala destekleyen Rusya'ydı, kelimelerle değil, eylemlerle.

Kaynak: kavpravda.org

Çerkesya Hareketi Haber Merkezi'nin notu: Bu yazının kim tarafından ve ne amaçla yazıldığını bilmiyoruz, ama tahmin etmek zor değil.

Çerkeslerin, özellikle tarihi vatanları Çerkesya'ya dönmek isteyenlerin ve dönenlerin, şimdiye kadar, Rusya Federasyonu'na karşı hiç bir düşmanca faaliyeti olmamıştır.

Dönüşçülerin amacı, tarihi vatanlarında, atalarının topraklarında, soydaşları ile birlikte; barış ve huzur içinde yaşamaktır.

Bu talebi, birilerinin kuklası olma veya Rusya Federasyonu'na zarar verme niyeti gibi göstermek, Çerkeslerin vatana geri dönüş talebini kirletmek, önünü kesmek içindir.

Bu yazıyı, Çerkeslerin vatana geri dönüşlerini, gerçekte kimin istemediğine bir örnek olsun diye yayınladık.

Çerkesya Hareketi Haber Merkezi