SORUN SENSİN, ÇÖZÜMÜ SENDE!

19 Nisan 2013 Cuma Saat 19:35   İşler zorlaşınca, insanların niteliği meydana çıkar. Kimisi kollarını sıvar, kimisi burun kıvırır,  kimisi toz olur...!   Kafkasya’da yaşayan halkları “tek çatı altında toplamak” bir “proje”ydi. Emperyalist bir proje. Rusya’nın güneye doğru ilerleyişini durdurmaktı amacı. Ama toplumsal yaşam her zaman planlandığı gibi gelişmediği için bu “proje” de planlandığı gibi hayata geçirilemedi. Çünkü, hayat devingendi; planları yapanların çıkarları her zaman örtüşmedi. Hatta Kafkas halklarının dokusu ve öncelikleri de birleşmeye uygun değildi. Sonuçta iflas etti… Bunu ilk farkeden ve kendi ayakları üzerinde durabilecek güce sahip olan halklar kendi devletlerini örgütlediler. Azarbaycan’ı, Ermenistan’ı ve Gürcüstan’ı… Geriye “Kafkasya’nın kuzeyi”nde yaşayan halklar veya “Kuzey Kafkasya Halkları” kaldı. Rusya’nın “arka bahçesi” değil; “evinin içi” olarak gördüğü ve vazgeçemediği bölgenin halkları. Kuzey Kafkasya Halklarının en büyük talihsizliği de bu olsa gerek. “Vazgeçilmez” olmak yani. Ama bizi sevdiklerinden değil; fethetmek/yoketmek istediklerinden kaynaklanan bir “vazgeçilmezlik”ti bu! Zaten “fethetme”nin diğer bir anlamı da “yoketmek” değil mi? Boyun eğdirerek veya kendisine yabancılaştırarak, asimile ederek ve kimliksizleştirerek fethetmek aynı anlama gelmiyor mu? Biz, „Kafkasötesi“ veya „Kuzey Kafkasya Halkları“, özellikle de Çerkesler bu „proje“yi veya oyunu anlamakta çok geciktik. Kafkasyalılığı bir kimlik sandık. Siyasi örgütlenmelerimize, etnik kimliklerimize ve hatta dilimize, isimlerimize bile tahammül edemeyenlerin bizleri „kafkasyalı“ olmaya özendiren, „kafkasyalılığı“ öven, baş tacı eden söylemlerine aldandık. Halbuki, kendisini „Kafkasyalı“ sanan „Kafkasyalılar“ kimliklerine yabancılaşıyor ve asimile oluyorlardı. İçerisinde yaşadıkları ülkelerin politik çıkarlarına hizmet ediyorlardı. Bunu anlayan, „Kafkasyalılık Çemberi“nin dışına çıkabilen „Kafkas Halkları“ etnik kimliklerini ve toplumsal dokularını güçlendirir, halklaşır-uluslaşırken, hala „Kafkas“ olduğunu sanan Çerkesler hızla uçurumun kenarına geldiler. Dikkat edin, Kafkasya’da parmağı olan güçler ne zaman „Kafkas Halkları“nı rakip güçlere karşı kullanmak veya yoketmek istemişlerse, „Kafkasyalılığı“ öne çıkarmışlardır. Üzerinde hepsinin anlaştığı tek konu belki de budur! Bizim ne yazık ki uzun bir süre göremediğimiz… Geç de olsa, sonunda biz de oynanan oyunun farkına vardık. “Kafkasyalı”lığın, bütün varyasyonları ile, bizleri asimile etmekten ve başkalarının kölesi yapmaktan başka bir işlevinin olmadığını anladık.Ve „önce kimlik“ diye haykırdık. Çerkes halkının düşmanlarına savaş açtık. Ama Malcolm X’in „köleliği içselleştirmiş bir köle, efendisinin evi yanarken üzülür, ‚evimiz yandı’ dermiş“ diye çok güzel tarif ettiği gibi, bizim kimliklerine yabancılaşmış Çerkeslerimiz de düşmanlarımıza açtığımız bu savaşı kendilerine açılmış sandılar. Varlarıyla yokları ile direndiler. Bizlere hakaretler yağdırdılar, binbir türlü ayak oyunlarına başvurdular. Kimilerimizi yıldırdılar, kimilerimizi korkuttular. Ama birileri de „kolları sıvadı“. Hani „dünyada zamanı gelmiş bir düşünceden daha güçlü bir silah yoktur“ derler ya, bizim düşüncelerimiz de hızla yayıldı. Hergün daha çok insan tarafından sahiplenildi. Çünkü artık zamanı gelmişti: „Çerkes halkı, ulusal kimliğine sahip çıkmak, ulusal kimliği ile örgütlenmek, geleceğini bu kimliği üzerinde inşa etmek“ istiyordu. Ulusal varlığımızı garanti edebilmenin yolu, ulusal kimliğimizin sahiplenilmesinden geçiyordu. Bu, atılacak ilk adım olmalıydı ve şimdi o adımlar atılıyor, örgütlerimiz Çerkesleşiyor… Düne kadar başka şeyler anlatmış, şimdi de politikalarında hiçbir değişiklik yapmadan, elbise değiştirir gibi „isim değişikliği“ne gidenler veya „Çerkes kimdir?“ sorusuna cevap veremeden „Çerkesleşenler“ bizleri şaşırtmamalı, hatta üzmemeli; tam tersine sevindirmelidir. Çünkü taşlar yerine oturuyor. Çünkü Çerkes halkı kimliğine sahip çıkıyor. Bu süreç devam edecek, bütün örgütlerimiz, hatta herkes Çerkesleşecektir. Hiçbir halkın tek bir örgütü yoktur. Çerkeslerin de tek bir örgütü olmayacaktır. Bir yandan varolanlar Çerkesleşecek, diğer yandan yeni yeni Çerkes örgütleri kurulacaktır. Politikleşmedir bu! Yani artık, „kimlik sorunu“ aşılmıştır. Bundan sonra „nasıl bir gelecek“ sorunu tartışılacak, bu arayışlar temelinde gruplaşmalar ve örgütlenmeler ortaya çıkacaktır. Belki de gelecek vizyonları ve toplumsal örgütlenme modelleri ekseninde „Devrimci Çerkes Dernekleri“ veya „Yurtsever Çerkes Dernekleri Federasyonu“ gibi oluşumlar gündeme gelecektir.  Aynı zamanda „Çerkeslerin demokrasi ile tanışması“ sürecidir bu. Çağdaşlamadır.  Önümüzde, yani yarın Kafkas Dernekleri Federasyonu’nun isim değişikliği gündemli kongresi var. Delege arkadaşlar, kongreye katılacak herkes dünyada ve toplumumuzda yaşanan bu değişimi iyi okumalı, gelişmeleri olgunlukla karşılamalı ve asla telaşa kapılmamalılar. Olması gereken oluyor! Örgütlerimiz Çerkesleşiyor. Bunlar ilk adımlar, ama tek başına „kimlik“ sorunları çözmeye yetmez. Belirleyici olan politikalar olacaktır. Yani, oportunizm geçici başarılar elde edebilir, ama zafer kazanmış bir oportunist örgüt yoktur dünyada. Öyleyse, öncelikle „Çerkes Dernekleri Federasyonu“ olmalı, sonra da hızla daha demokratik, daha yurtsever… ve Çerkesya’nın yeniden inşa edilmesini, anavatanımızda birleşip uluslaşmayı kendisine vizyon edinmiş bir örgüte nasıl dönüşebiliriz, Çerkes halkının birliğini sağlayacak „Çerkes Halk Kongresi“ gibi mekanizmaları nasıl yaratabiliriz üzerine kafa yormalıyız.  Bütün Çerkesya Yurtseverleri, bugüne kadar birlikte olduğumuz ve şu veya bu nedenle aramızdan ayrılmış, ama bugünlere gelmemizde emeği geçmiş arkadaşlar! Daha yolun başındayız. Hiçbir şey Çerkes halkının geleceğinden daha önemli değildir. Çerkes halkının ve Çerkesya’nın çıkarına olup da vazgeçemeyeceğimiz hiçbir alışkanlışımız, zaafımız veya gururumuz olmamalıdır. Birlikte yürürsek, Allahın izniyle, başarırız!   Yaşasın Çerkes Ulusu! Yaşasın Çerkes Kalma Mücadelemiz! Herşey Çerkesya İçin!